Rozdział 5: Kraina Roślin.
„Labirynt Marzeń: W Świecie Snów”
Rozdział 5: Kraina Roślin – Magia, Odwaga i Zaufanie 
Witajcie w niezwykłym miejscu, gdzie natura żyje swoimi marzeniami! 
Ania, Kasia i Patryk trafili do Krainy Roślin – krainy pełnej żyjących drzew, świetlistych kwiatów i pnączy, które splatają się w magiczne mosty nad tajemniczymi przepaściami. Każdy krok w tym niezwykłym świecie to wyzwanie, które wymaga odwagi, współpracy i… słuchania sercem. 
Kluczowa lekcja z tej krainy:
Czasem musimy zaufać nie tylko sobie, ale też tym, którzy nas otaczają – przyjaciołom, rodzinie, a nawet otaczającej naturze. Razem możemy pokonać największe przeszkody!
Co wydarzyło się w tym rozdziale?
Dzieci odkryły, że rośliny w tej krainie są jak żyjące istoty – potrafią prowadzić, testować i pomagać. 
Przechodząc przez most z wijących się pnączy, Kasia utknęła w szczelinie, ale dzięki pomocy Ani i Patryka udało się jej pokonać ten kryzys. To właśnie ta chwila pokazała, jak ważna jest współpraca i wzajemne wsparcie. 
Senoświt, tajemniczy Opiekun Snów, przypomniał dzieciom, że natura przemawia nie słowami, ale sercem. 
Rada dla dzieci:
Zaufaj swoim przyjaciołom – razem jesteście silniejsi!
Słuchaj swojego serca – ono zna odpowiedzi, które są najważniejsze.
Czasem warto zatrzymać się i wsłuchać w to, co mówi natura – szelest liści, zapach kwiatów, cisza wokół.
Rada dla rodziców:
Rozmawiajcie z dziećmi o sile współpracy. Zapytajcie: „Kiedy ostatnio ktoś ci pomógł? Jak się wtedy czułeś/aś?”
Wprowadźcie do codzienności małe rytuały współpracy – może wspólne sadzenie kwiatów lub budowanie czegoś razem? 
Nauczcie dzieci, że proszenie o pomoc to oznaka mądrości, nie słabości.
Zastanówcie się razem:
Jak wyglądałby Twój własny magiczny ogród? Jakie miałby kwiaty, drzewa, a może niezwykłe mosty?
Czy kiedykolwiek poczułeś/aś, że przyjaciele pomogli ci przejść przez „trudny most” w życiu?
Kraina Roślin to więcej niż przygoda – to lekcja, że zaufanie, miłość i współpraca mogą otworzyć każde drzwi. 
A może wspólnie zaśpiewacie piosenkę z tego rozdziału?
„ Razem możemy, pokonać każdy strach,
Miłość, przyjaźń, zaufanie – to nasz wspólny szlak!”
„Labirynt Marzeń: W Świecie Snów”
Rozdział 5: Kraina Roślin
Gdy dzieci otworzyły kolejne drzwi, poczuły nagły podmuch świeżego, przepełnionego zapachami kwiatów, drzew i różnorodnych innych roślin powietrza. Wystarczyło, że dali tylko dwa kroki do przodu, a zaskoczył je niesamowity widok. Przed nimi rozciągała się monumentalna kraina pełna bujnej roślinności. Ogromne drzewa, których korony sięgały nieba, kolorowe kwiaty o płatkach migoczących jak malutkie gwiazdy i gęste tęczowe krzewy, które tworzyły kolorowe ściany labiryntu. Powietrze, jak już poczuły na początku, było przesycone zapachem kwiatów, wilgocią ziemi, ale też czymś jeszcze.. nutą słodkiej tajemnicy, którą mieli odkryć.
Jakie piękne miejsce! – zawołała Ania podziwiając tę magiczną scenerię. Jej oczy błyszczały z zachwytu.
Patryk jednak nie był tak zachwycony. Klęknął na kolana i zaczął przyglądać się bliżej jednemu z krzewów.
Chyba musimy być ostrożni. Niektóre z tych roślin wyglądają… jakby żyły – wyszeptał.
Kasia, która przez chwil kilka stała z otwartą buzią z zachwytu, odezwała się: Wygląda to jak ogród z baśni. Delikatnie dotknęła jednego z płatków, który momentalnie rozświetlił się pięknym różowo-pomarańczowym światłem.. i zgasł również szybko.
W tej samej chwili jeden z liści na drzewie, znajdującym się nie dalej niż z ich szkoły na boisko, poruszył się tak, jakby był ręką, która zaprasza do siebie. Ania, Kasia i Patryk spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.
Czy ono… nas zaprasza? A może ostrzega? – zapytała Ania.
Tylko skończyła pytać, wśród drzew, pojawiła się znajoma im postać – Senoświt. Tym razem nie unosił się jak poprzednio, ale stał na polanie, wpleciony w korzenie drzewa, które wyglądało, jakby było częścią jego ciała.
Senoświt odezwał się: Witajcie ponownie, moi młodzi, mądrzy wędrowcy. Kraina Roślin to miejsce, gdzie natura żyje marzeniami. Każda roślina ma swoją opowieść, ale nie każda chce ją opowiedzieć. Aby przejść dalej, musicie nauczyć się ich słuchać… i ufać sobie nawzajem.
Patryk podszedł bliżej.
Słuchać? Ale jak? One nic nie mówią!
Senoświt uśmiechnął się. Nie każde słowa padają z ust. Spójrz na ruch liści, posłuchaj szelestu traw, poczuj zapach kwiatów. Natura przemawia sercem.
Po tych słowach zniknął wtapiając się w otaczająca ich naturę.
Ania, Kasia i Patryk rozpoczęli wędrówkę przez gęsty labirynt roślin. Każdy krok wymagał ostrożności. Niektóre kwiaty zamykały się, gdy zbliżały się do nich, inne zaś zdawały się otwierać wskazując drogę. W pewnym momencie stanęli przed wielkim drzewem z napisanym na pniu pytaniem:
„Co daje siłę, choć nie widać jej w oczach?”
Może miłość? – zapytała Ania.
Albo przyjaźń? – dodała Kasia, patrząc na gałęzie, które zaczęły delikatnie drżeć.
Zaufanie! – wykrzyczał Patryk, przypominając sobie słowa Senoświta.
I miał rację! Drzwi, do tej pory ukryte w korze drzewa przeszyło ciepłe światło, a następnie otworzyły się, prowadząc ich dalej, w głąb labiryntu.
Im dalej szli, tym bardziej otoczenie przypominało żyjący organizm. Drzewa, wyraźnie było to widać – oddychały, a rośliny śledziły ich ruchy swymi kwiatami, jakby w nich miały oczy bądź kamery.
Cała trójka dotarła do miejsca, gdzie ścieżka nagle się skończyła. Przed nimi rozciągał się most.. ale nie jakiś tam zwykły betonowy lub kamienny. Był to most z żywych, wijących się, zielonych we wszystkich odcieniach tego koloru pnączy. Most unosił się w powietrzu, przyczepiony jedynie do dwóch potężnych drzew po obu stronach ogromnej przepaści. Pnącza poruszały się powoli, jakby wędrowały, skręcając i rozwijając się w rytm niesłyszalnego oddechu tej krainy. W dole tego kanionu znajdowała się gęsta mgła, skrywając to, co znajdowało się pod nimi.
To.. to wygląda… to wygląda przerażająco – zadrżała Kasia.
Ale też niesamowicie! – dodała Ania, podziwiając, jak na niektórych pnączach pojawiały się małe, świecące kwiaty, które migotały jak małe lampki.
Patryk, a to było pewne, od razu odważył się zrobić pierwszy krok. Pnącza pod jego butem lekko zadrżały i owineły się w okół niego, trzymając go. Gdy dał kolejny krok, pnącza puściły i oplotły jego buta ponownie. Odwrócił się do dziewczyn i zawołał: Możemy przejść, ale musimy uważać i trzymać się blisko siebie!
Każdy ich krok był wyzwaniem. Most kołysał się coraz mocniej, a pnącza czasami zwijały się i rozwijały, jakby chciały sprawdzić, czy dzieci są wystarczająco ostrożne. Kiedy dotarli do połowy drogi, nagle Kasia krzyknęła:
O nie! Utknęłam!
Jej noga wpadła w szczelinę między pnączami, które zaczęły powoli zaciskać się wokół jej kostki. Kasia straciła równowagę i prawie przewróciła się na bok.
Kasia! Trzymaj się! – zawołała Ania podbiegając do niej, a most zakołysał się jeszcze bardziej.
Ania uklękła obok Kasi i mocno chwyciła ją za rękę, a Patryk złapał za pnącza, które oplatały nogę dziewczynki. Zaczął je delikatnie rozplątywać, choć czuł, jak jego ręce ślizgają się po ich wilgotnej, zielonej powierzchni.
Spokojnie, Kasiu, zaraz cię wyciągniemy! – powiedział Patryk. I choć starał się brzmieć pewnie, sam czuł, jak serce bije mu jak szalone.
Dzięki, Aniu, że mnie trzymasz – wyszeptała Kasia.
Jesteśmy drużyną, nie zostawię cię – odpowiedziała Ania, a jej ręce drżały z wysiłku.
Po chwili.. udało się. Pnącza same rozluźniły uścisk, tak jakby uznały, że dzieci zdały próbę współpracy. Kasia wysunęła nogę i z pomocą Ani oraz Patryka stanęła z powrotem. Cała trójka naszych bohaterów odetchneła z ulgą. Gdy chcieli iść naprzód zauważyli, że pnącza stały się bardziej stabilne, jakby chciały nagrodzić ich za wzajemną pomoc.
Dziękuję wam. Nie dałabym rady sama – powiedziała Kasia.
Właśnie dlatego jesteśmy drużyną – powiedział Patryk.
Wreszcie dotarli na drugi brzeg. Most powoli zaczął się zwijać, jakby znikał w leśnej magii.
Razem możemy wszystko – powiedziała Ania.
To doświadczenie wzmocniło ich więź i pokazało, że współpraca i wzajemne wsparcie są kluczem do pokonywania nawet najtrudniejszych wyzwań.
Patryk spojrzał na drzewa i zapytał:
Myślicie, że te rośliny nas testują?
Może chcą zobaczyć, czy naprawdę umiemy współpracować – odpowiedziała Kasia.
Dotarli do polany, gdzie na środku rosła olbrzymia roślina przypominająca kwiat lotosu. W jego środku lśnił klucz, a wokół niego unosiły się świetliste motyle. Na płatkach kwiatu widniały słowa:
„Co wzrasta, gdy jest dzielone, i kwitnie, gdy jest okazywane?”
Miłość – powiedziała Ania, bez wahania.
Gdy tylko wypowiedziała te słowa, kwiat otworzył się, a klucz zaczął unosić się w powietrzu. Patryk złapał go i spojrzał na dziewczyny.
Myślę, że jesteśmy gotowi na kolejną krainę.
Gdy otworzyli drzwi, zza nich wyłoniła się zupełnie nowa sceneria. Ania, Kasia i Patryk zrozumieli, że to, co przeszli w Krainie Roślin, nie tylko wzmocniło ich więź, ale też nauczyło ich, że natura ma swoją mądrość, którą trzeba umieć odczytać sercem.
Drużyna Roślin gotowa do kolejnej przygody? – zapytała Ania z uśmiechem.
Gotowa! – odpowiedzieli Patryk i Kasia jednocześnie, śmiejąc się.
A przed nimi czekało kolejne wyzwanie… Kraina Powietrza.
