Rozdział 7: Kraina Lodu.
„Labirynt Marzeń: W Świecie Snów”
Rozdział 7: Kraina Lodu
W Krainie Lodu czekało na Anię, Kasię i Patryka kolejne wyzwanie – kraina pełna magii, piękna i… zimna, które przenikało aż do kości! Ale jak to w snach bywa, nie tylko chłód mógł zaskoczyć, lecz również ciepło serc i wspólna siła, która pomogła im przejść przez wszystkie przeszkody.
Co tam znaleźli?
Lodowe mosty, które kołysały się pod stopami jak pajęczyny z kryształu! 
Lustra pokazujące ich najgłębsze uczucia – te, które są w sercu, a nie zawsze widać na zewnątrz. 
Gigantyczny labirynt z lodu, który okazał się prawdziwym testem ich wytrwałości i odwagi.
Lodowa Przygoda, która uczy i inspiruje!
A potem… zagadki!
„Co jest silniejsze od lodu, choć go nie złamie?”
Odpowiedź? Czas. Bo czas zmienia wszystko – uczy nas cierpliwości i pokazuje, jak wiele możemy osiągnąć, jeśli działamy razem. 
Czego nauczyła ich ta kraina? Duch Senoświt przypomniał im, że nawet w najzimniejszym miejscu można odnaleźć ciepło, jeśli patrzy się sercem. 
Każdy krok po lodowej ścieżce, każde wspólne działanie, każda podana ręka to dowód, że siła tkwi w jedności.
Gwiazdy, serce i słońce – te symbole rozświetliły ciemność, gdy dzieci wspólnie ułożyły wzór na lodowej ścianie. To było coś więcej niż zadanie – to była lekcja o sile współpracy, zaufania i miłości.
A co za drzwiami? Czeka ich nowa przygoda – Kraina Dźwięków, pełna tajemnic i nowych wyzwań. 
Dlaczego Kraina Lodu inspiruje?
Ta historia uczy dzieci, że:
Każda przeszkoda jest łatwiejsza do pokonania, gdy mamy obok przyjaciół. 
Odbicia w lustrze to nie wszystko – najważniejsze jest to, co czujemy w środku.
Współpraca i odwaga mogą rozświetlić nawet najciemniejszy labirynt! 
A Ty? Co byś zobaczył w lustrze swoich marzeń? Jaką ścieżkę wybrałbyś w lodowym labiryncie?
Zapraszamy do wspólnej podróży – zanurzmy się w magicznym świecie snów i przygód!
„Labirynt Marzeń: W Świecie Snów”
Rozdział 7: Kraina Lodu
Po otwarciu drzwi Anię, Kasię i Patryka uderzyło lodowate powietrze. Każdy ich oddech zamieniał się w białą mgiełkę, którą znamy jako para wodna, a lód wokół nich połyskiwał miliony diamentów, niczym niebo usiane miliardami gwiazd. Wszystko, co ich otaczało, tunele, mosty i ścieżki, były uformowane z lodu tak gładkiego, że zdawał się być lustrem.
Z racji, że to przecież sen, magia dzieje się w mgnieniu oka, dlatego w jednej chwili byli ubrani w luźny letni strój, w następnej zaś, ubrani w zimowe okrycie.
Brr.. Ale tu zimno – powiedziała Kasia, poprawiając rękawiczki.
Ale jak tu jest pięknie – dodała Ania, która zachwyciła się ogromnymi, lodowymi formacjami, przypominającymi kryształowe zamki, góry, doliny, a także rzeki.
Tylko uważajcie, lód może być zdradliwy – ostrzegł Patryk, stawiając jako pierwszy stopę na lodowej ścieżce.
Ścieżka ta prowadziła do mostu w kształcie tunelu, który zdawał się unosić w powietrzu, wsparty jedynie przez smukłe, lodowe filary i otoczony mroźnym powietrzem. Kiedy dzieci zaczęły przez niego przechodzić, usłyszały delikatne skrzypienie. Lód pod ich stopami wydawał się kruchy na tyle, że mógł pęknąć w każdej chwili.
Trzymajmy się blisko siebie. Razem będzie łatwiej utrzymać równowagę – powiedziała Ania, ściskając rękę Kasi.
Tak, tak. I róbcie małe kroki – dodał Patryk, który szedł jako pierwszy, uważnie stawiając każdy krok.
Most lekko się za kołysał, jakby chciał ich sprawdzić.
Czuję się, jakbym chodziła po pajęczynie z lodu – powiedziała Kasia, która była z jednej strony zachwycona, a z drugiej zaniepokojona.
Krok za krokiem, ramię w ramię, wspólnie przeszli go. Za mostem, który na szczęście tylko wyglądał strasznie, dzieci dotarły do tunelu wykutego z najczystszego lodu. Jego ściany były tak gładkie, że odbijały ich postacie jak lustra. Jednak coś było nie tak. Odbicia naszych bohaterów nie poruszały się dokładnie tak, jak oni.
Patrzcie! Moje odbicie… uśmiecha się, chociaż ja się nie uśmiecham! – zawołała Ania.
To jakby… pokazywały nasze myśli, marzenia albo uczucia – zauważyła Kasia, której odbicie pokazywało odwagę, choć w tej chwili czuła lęk.
Patryk spojrzał na swoje odbicie i dostrzegł, że jest w nim spokojny i pewny siebie, ale nijak się to miało do rzeczywistości, w której serce biło mu jak szalone.
To chyba nasz test. Musimy zaufać sobie i uwierzyć, że możemy to przejść – powiedział, spoglądając na dziewczyny.
Tunel, nawet nie taki długi jak sobie wyobrażali, kończył się przed kolejnym lodowym mostem, za którym widać było wielki, ba! wielki to za mało! – ogromny lodowy labirynt.
Kiedy cała trójka zbliżała się do labiryntu, na jego wejściu pojawił się napis wykuty w lodzie:
„Co jest silniejsze od lodu, choć go nie złamie?”
To trudne… – powiedziała Kasia, zastanawiając się.
A może… ciepło? – zapytała Ania.
Patryk spojrzał na lód i dostrzegł, że w jednym miejscu zaczyna się topić.
Nie, to nie ciepło… To czas! Lód może wytrzymać wszystko, ale czas go zmienia!
Kiedy tylko to wypowiedział, labirynt przed nimi rozświetlił się przepięknym, błękitnym światłem, które wręcz zachęcało, by do niego wejść.
Ruszyli więc przed siebie. Z daleka, ów labirynt, nie wydawał się tak monumentalny, jak podczas marszu w nim. Ściany były tak wysokie, ale to tak wysokie, że nawet jak by cała trójka, stanęła jeden na drugim, to nie zobaczyła by co jest za ścianą.
Po przejściu dość znacznej części labiryntu, błąkając się, a to w lewo, a to w prawo, a czasem prosto, Ania, Kasia i Patryk spotkały.. lodowego ducha. Tajemniczy duch unosił się nad ziemią, a pod nim widać było jak wirują zamarznięte drobinki śniegu. Wyglądał jak iskrząca się mgła, ale jego głos.. delikatny i melodyjny, zdradził go od razu.
Witajcie, odważni, mali podróżnicy – powiedział duch.
Senoświt! – wykrzyczały dzieci.
Ha! Poznaliście mnie! Jesteście bardzo bystrzy – rzekł. By dotrzeć dalej, mam dla Was lekcję, musicie nauczyć się jednego: nawet w najzimniejszym miejscu można odnaleźć ciepło, jeśli tylko patrzycie sercem.
Senoświt wskazał na lodową ścianę, za którą kryły się kolejne drzwi, a sam rozpłynął się w tym mroźnym powietrzu, które go otaczało.
Kasia, Ania i oczywiście Patryk spojrzeli na lodową ścianę. Była pokryta zamarzniętymi symbolami, które przedstawiały chaotyczny wzór.
Na samej górze widniał napis:
„Gwiazdy, serce i słońce – razem rozświetlają ciemność”.
To dopiero zagadk! – krzyknęła Ania. Dotknęła lodową ścianę, a ona rozbłysła delikatnym światłem.
Musimy to jakoś ułożyć – powiedział Patryk.
Każde z dzieci dostrzegło inny element.
Zobaczcie te linie! Tworzą coś w kształcie serca, ale są rozsypane – zawołała Kasia.
A tu są gwiazdy! – dodała Ania, wskazując na drobne punkty rozsiane po całej powierzchni lodowej ściany.
A tutaj… coś jak promienie słońca – wtrącił Patryk, przesuwając dłonią po symbolach.
„Tylko razem rozświetlą ciemność.”
Słowa te zdawały się powtarzać w ich myślach.
To ma sens. Gwiazdy dają światło w nocy, serce symbolizuje ciepło, a słońce daje życie. Musimy je połączyć w jedną całość! – powiedziała Kasia.
Wspólnie zaczęli układać wzór. Ania układała linie między gwiazdami, Kasia nadała kształt sercu w centrum, a Patryk dołożył promienie wokół serca, tworząc słońce. Kiedy skończyli, wzór rozbłysnął ciepłym światłem, które wypełniło całą jaskinię.
Drzwi zaczęły się otwierać, a zza nich wydobył się ciepły podmuch, który ogrzał ich zmarznięte dłonie i policzki, a także.. dzwięk.. okropny, głośny i przerażający.
Za drzwiami czekała na nich kolejna kraina, pełna ciepła, życia i… odgłosów. Czekała ich przygoda w Krainie Dźwięków.
