Rozdział 5/8: Most nad mgłą – podcast.
Most nad Mgłą – rozdział o odwadze, współpracy i odbudowie
Czasem w życiu trafiamy na mosty, które wydają się niemożliwe do przekroczenia.
Mosty emocji, trudności, a czasem nawet relacji.
Rozdział 5 z serii „Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!” zabiera nas do doliny pełnej zapomnianych części zabawek i ukazuje, że nawet najsłabszy most można odbudować – jeśli działamy razem. 
Wicher ponownie staje przed wyzwaniem – tym razem dosłownym upadkiem w głąb doliny, gdzie spotyka Nikiego, żołnierzyka, który od lat samotnie próbuje odbudować most prowadzący na drugą stronę. 
Choć wydaje się to niemożliwe, dzięki współpracy i wytrwałości udaje się im dokonać czegoś niezwykłego – naprawić most, który łączy, zamiast dzielić.
Co wnosi ten rozdział?
• Pokazuje siłę współpracy – Wicher i Niki uczą nas, że razem możemy pokonać nawet największe przeszkody.
• Przypomina o wartości wytrwałości – Niki, mimo upływu czasu i samotności, nie poddaje się i wciąż wierzy, że most można naprawić.
• Zachęca do pomagania innym – Niki decyduje się zostać w dolinie, by wspierać zabawki, które mogą potrzebować pomocy.
• Dodaje odwagi do budowania relacji – Most to nie tylko symbol fizyczny, ale także metafora odbudowy więzi, które wydają się zerwane.
Dlaczego ta historia jest wyjątkowa?
Rozdział ten buduje napięcie w sposób, który zachwyca zarówno dzieci, jak i dorosłych. Tajemnicza Dolina, most na granicy zawalenia, spotkanie z samotnym Nikim – to wszystko sprawia, że emocje rosną z każdą chwilą. Dzieci mogą identyfikować się z wyzwaniami Wichra, a dorosłym historia przypomina o wartościach, które nigdy nie tracą na znaczeniu: wierności! odwadze! wytrwałości! i sile wspólnego działania!
Przesłanie?
Każdy z nas może być budowniczym mostów – tych między sercami, relacjami czy wspólnymi celami. 
Nawet jeśli wydaje się to trudne, warto spróbować, bo efekty mogą być piękniejsze, niż się spodziewamy.
Historia Nikiego i Wichra to lekcja, którą każdy z nas może odnieść do swojego życia. Niezależnie od tego, jak duże są przeszkody, warto pamiętać, że z pomocą innych możemy dokonać rzeczy pozornie niemożliwych. Czasem wystarczy mały gest wsparcia, by pomóc komuś zbudować most na nowo.
Do rozdziału stworzyłem także wyjątkową piosenka, która będzie przypominać, że współpraca i wzajemne wsparcie są kluczem do przezwyciężania przeszkód. 
Już teraz dołącz do naszej podróży! 
Zajrzyj na naszą stronę, słuchaj podcastów i śledź kolejne rozdziały pełne magii i emocji. Razem z Wichrem poznajmy Planętę Zepsutych Zabawek i uczmy się, jak odnajdywać światło w najmroczniejszych chwilach. 
A Ty? Co dziś odbudujesz?
„Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Rozdział 5/8: Most nad mgłą.
Wicher jadąc dalej, zobaczył, że droga prowadzi na ogromnie długi most. Wyglądał na stary, zniszczony, który zdawał się ledwo trzymać. Pod mostem, rozciągała się Dolina, lecz nie było widać co w niej się znajduje. Cała pokryta była dziwną, różową mgłą.
Wjechał niepewnie na most. Deski zaczęły trzeszczyć i uginać się pod ciężarem każdego pokonanego przez niego metra. Niektóre z nich, wyglądały tak, jakby miały złamać się w każdej chwili.
Nagle.. usłyszał trzask. Próbował wycofać się, lecz jedna, drugą, trzecia i czwarta z desek, która znajdowała się pod jego kołami pękła..
Most tylko zadrżał, a Wicher? Wicher stracił równowagę i zaczął spadać..
Nie zdążył nawet pomyśleć w jakiej sytuacji się znalazł, jak z impetem uderzył w dno doliny. Na szczęście, upadek zamortyzowały miękkie, stare pianki, które chociaż porozrzucane, wyglądały, jak by ktoś celowo je ułożył w tym, a nie innym miejscu na dnie doliny.
Choć zdezorientowany, Wicher upewnił się, że nic mu się nie stało. Rozejrzał się wokół. Dolina była cicha, niemal tajemnicza. Wszędzie leżały zapomniane części zabawek: kółka, sprężyny, fragmenty drewnianych klocków i pękniętych figurek.
Wszystko to wyglądało, jakby ktoś je tutaj porzucił.. jakby czas o nich zapomniał..
Halo? Jest tu ktoś? – zawołał, ale jego głos odbił się tylko echem.
Nie minęła nawet chwila, gdy dostrzegł swymi reflektorami, które świeciły żółtawym światłem.. postać.
Była to niewielka figurka drewnianego żołnierzyka, pochylona nad uszkodzonym fragmentem mostu. Jego ruchy były powolne, jakby każde uniesienie ręki wymagało ogromnego wysiłku.
Żołnierzyk był wysoki i szczupły, jego farba była wyblakła, a lakier popękany.
Cześć…? – odezwał się Wicher nieśmiało.
Figurka uniosła głowę i spojrzała na niego ze zdziwieniem.
O, gość… Nikt dawno tu nie przychodził. Most dawno przestał być bezpieczny – powiedział cicho, z westchnieniem.
Wicher podjechał do niego ostrożnie.
Jestem Wicher, autko które poznaje mieszkańców tej planety, a Ty..
Kim jesteś? – zapytał.
Żołnierzyk wzruszył ramionami:
Nie wiem… Nie pamiętam już, jak się nazywam. Może kiedyś miałem imię, ale… zgubiłem je, tak jak wszystko inne.
Wicher spojrzał na żołnierzyka z empatią.
To nie jest w porządku, każdy powinien mieć imię! Może… może nazwę cię.. hmm.. Niki?! Co ty na to? – zapytał z taką radością, aż w jego reflektory błysneły mocniejszym światłem.
Żołnierzyk stanął w bezruchu, dosłownie na chwilę, jakby smakował to nowe imię.
Niki… Podoba mi się. Dziękuję, Wichrze.
Wicher uniósł reflektory i przyjrzał się, co robił Niki. Żołnierzyk próbował naprawić most, starając się dopasować kawałki drewna.
Naprawiasz most? – zapytał.
Niki skinął głową.
Most jest jedyną drogą, która prowadzi na drugą stronę doliny. Od lat, odkąd sięgam pamięcią próbuję go odbudować. Czasem znajduję tutaj części, które mogą się przydać, ale to żmudna praca.
Może mogę ci pomóc? – zaproponował Wicher.
Przez chwilę Niki patrzył na niego z niedowierzaniem, a potem uśmiechnął się.
Naprawdę byś to zrobił? To byłoby… cudowne.
Wspólnie zaczęli pracę. Wicher pomagał przesuwać większe fragmenty mostu, a Niki, ze swoją precyzją i doświadczeniem, starannie je dopasowywał. Choć praca była trudna, obaj czuli, że robią coś ważnego. Most stopniowo zaczynał odzyskiwać swoją dawną formę.
W końcu, most był prawie gotowy. Niki usiadł na jednym z fragmentów drewna i spojrzał na Wichra.
Wiesz, czasem myślałem, że już nigdy go nie naprawię. Ale Twoja pomoc… Twoja pomoc Wichrze pokazała mi, że razem możemy zrobić więcej, niż sam bym mógł sobie wyobrazić.
Wicher uśmiechnął się.
Czasem każdy z nas potrzebuje kogoś, kto poda pomocną dłoń… albo koło, hihi.
Gdy prace zostały ukończone, Niki spojrzał na most z dumą.
Zostanę tutaj. Jeśli inne zabawki wpadną do doliny, pomogę im znaleźć to, czego potrzebują.
Wicher poczuł ciepło w swoim silniku.
Cieszę się, że cię spotkałem, Niki. Jesteś wspaniały.
Kiedy wjechał na most, drewno pod nim trzeszczało, ale konstrukcja była stabilna. Przemierzał metr za metrem, aż na końcu mostu dostrzegł coś.. nieoczekiwanego. Koniec mostu prowadzil wprost do wejścia do jaskini, z której wnętrza wydobywał się dziwny, niski dźwięk.
Co tam jest? – wyszeptał Wicher.
Tylko zdążył to powiedzieć z jaskini wydobył się impuls światła, promyk, który wydawał się jaśniejszy i bardziej tajemniczy niż wcześniej.
Nagle.. ni stąd, ni zowąd zrobiło się ciemno. Zewsząd otoczyła go ogromna, przerażająca, burza piaskowa. Wicher nie zastanawiał się, z impetem wjechał do jaskini.
Czy jaskinia skrywała odpowiedzi, których szuka? Co za tajemniczy dźwięk wydobył się z niej? I wreszcie, co to za tajemnicze światło, które go wzywa od samego początku..?
Wicher ruszył w nieznane, nie wiedząc jeszcze, że każdy krok przybliża go do kolejnej niezwykłej lekcji…
Rozdział 5: Most nad mgłą – piosenka.
