Rozdział 6/8: Świetlna Przygoda – podcast.
Świetlna Przygoda – Wichrowe Drogi Nadziei
W najnowszym rozdziale:
„Planety Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Wicher wyrusza w głąb tajemniczej jaskini, gdzie stawia czoła nie tylko ciemności, ale również odkrywa siłę wewnętrznego światła.
Burza piaskowa zmusiła Wichra do szukania schronienia w mrocznych korytarzach. Tam spotyka Luminkę, latarnię morską, która kiedyś wskazywała drogę żeglarzom, ale teraz jej światło zgasło. Razem wyruszają w pełną tajemnic podróż, która prowadzi ich do świetlistych kryształów zdolnych obudzić ukryte moce.
Jakie wartości przekazuje rozdział?
• Pomagając innym, odnajdujemy siebie – Wicher wspiera Luminkę w odzyskaniu jej światła, jednocześnie odkrywając siłę, która tkwi w empatii i współpracy.
• Każdy ma swoje światło – Nawet gdy wydaje się, że ciemność pochłonęła wszystko, wystarczy wsłuchać się w siebie i odnaleźć iskierkę nadziei.
• Cud natury i magia drobnych stworzeń – Małe, świetliste skarabeusze uczą, że nawet najmniejsze gesty mogą rozświetlić drogę i zmieniać rzeczywistość.
Czym zachwyci ten rozdział?
Malownicze opisy podziemnych jaskiń, w których woda lśni jak niebo pełne gwiazd, a kryształy zdają się czytać myśli. Dzieci znajdą tu magię i przygodę, a dorośli cenne przesłanie o sile, która płynie z relacji z innymi. 
Podcastowa melodia, inspiruje, że światło, może być drogowskazem nawet w najciemniejsze dni.
Przesłanie?
Każdy z nas ma swoją Luminkę – chwilę, w której potrzebujemy wsparcia, by znów rozświetlić drogę. A każdy może być jak Wicher – tym, który pomaga innym odnaleźć nadzieję. 
Zapraszam do wspólnej podróży! Odkryjcie z Wichrem piękno świata i nauczcie się, że nawet drobne gesty mogą prowadzić do wielkich zmian. 
„Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Rozdział 6: Świetlna Przygoda.
Wicher wjechał do jaskini, by schronić się przed burzą piaskową, która nagle nawiedziła planetę. Piasek uderzał w skały jak małe pociski, a echo burzy odbijało się głuchym dudnieniem w ciemnych, kamiennych korytarzach.
Przez dłuższą chwilę było tylko cicho. Zbyt cicho. Reflektory Wichra ledwo oświetlały drogę przed nim. Wokół niego migotały skały, jakby ukrywały coś magicznego.
Halo? Jest tu ktoś? – zawołał Wicher, jego głos odbijał się echem w nieskończoności.
Ktoś… czy… coś… – odpowiedziało echo.
Wicher zamarł w bezruchu.
Nie każdy zadaje takie pytanie, przybyszu. Z mroku wyłoniła się stara latarnia morska. Była pochylona, jej światło już dawno zgasło, a jej obudowa pokryta była zielonym mchem.
Kim jesteś? – spytał zdumiony Wicher.
Jestem Luminka! latarnia morska! Dawniej oświetlałam drogę żeglarzom, ale teraz… teraz nie świecę. Moje światło zgasło dawno temu.
Wicher przyglądał się jej uważnie.
Ale co tutaj robisz? Latarnie nie bywają w jaskiniach.
Luminka uśmiechnęła się.
To długa historia, ale… wiem, że kryształy w tych jaskiniach mają moc. Potrafią zapalić światło tam, gdzie panuje mrok. Przez lata próbowałam do nich dotrzeć, lecz sama nie mogę. Może razem uda nam się znaleźć odpowiedź?
Wicher uniósł reflektory w geście zgody.
Razem znajdziemy drogę!
Wspólnie ruszyli przez mroczne korytarze. Jedne skręcały i wiły się jak labirynt, inne były proste, a zarazem śliskie od wilgoci.
Po drodze napotkali niezwykłą, wręcz fascynującą rzecz. Woda wypływała ze skały i wpływała pod inną ale.. lśniła delikatnym, niebieskim światłem. Tworzyła coś jak wzory, które łudząco przypominały mapy. Skały mieniły się różnymi barwami, jakby chciały przemówić, opowiedzieć własną historie.
Nagle.. Wicher zobaczył ruch. Małe stworzenia, przypominające skarabeusze, poruszały się w grupie. Jedne świeciły na czerwono, inne na zielono, a jeszcze inne na żółto. Wicher zbliżył się ostrożnie.
Czy to… zabawki? – zapytał Luminki.
To strażnicy światła, mieszkańcy tych jaskiń – odpowiedziała Luminka.
Skarabeusz, koloru czerwonego podszedł do Wichra. Wyglądał, na zgubionego, gdyż jego czerwone światło migotało, jakby by wyraźnie czegoś, albo kogoś szukał. Wicher, choć sam czuł się zagubiony, postanowił mu pomóc. Delikatnie pchnął go swym zderzakiem w stronę grupy. Gdy mały czerwony skarabeusz dołączył do pozostałych jego pancerzyk rozbłysł jasno-czerwono.
Luminka przyglądala się całej sytuacji, wkoncu się odezwała: Czasami pomagając innym, odnajdujemy własne światło.
Ruszyli dalej. Dotarli do ogromnej groty. Jej ściany lśniły tysiącami kryształów. Każdy z nich zdawał się pulsować delikatnym światłem. Wicher, odczuwał coś dziwnego. Wydawało mu się, że kryształy czytają jego myśli, a na dodatek odpowiadają na nie delikatnymi błyskami.
Luminka podeszła do krystalicznej ściany groty, dotknęła jednego z kryształów i powiedziala szepcząc:
Potrzebuję Waszej pomocy. Chcę znów zapalić światło, chcę wskazywać drogę tym, którzy tego potrzebują.
Kryształ zabłysnął jasnym światłem, następnie drugi, trzeci.. aż cała grota rozjaśniała światlem i nagle…
Nagle energia tego światła, jak jeden wielki promień wystrzelił prosto w szklaną kopułę Luminki.
Latarnia morska zaczęła migotać, szybciej, coraz szybciej, aż… rozbłysła własnym, ciepłym światłem.
Tak! To działa! Znów świecisz! – zawołał Wicher.
Luminka spojrzała na swoje światło.
To dzięki Tobie, Wichrze. Gdybyś mnie nie odnalazł, nigdy by się to nie udało. Dziękuję Ci!
Wicher skierował swe reflektory na kryształy, i wyszeptał:
Chciałbym wyjść na zewnątrz. Chciałbym znów zobaczyć światło słońca, poczuć ciepło dnia i… i poznać nowe zabawki.
Jego prośba była wypowiedziana z takim uczuciem, z taką empatią, że aż jego światła lekko drżały tak, jakby przedstawiały nadzieję i dobro jakie w sobie miał.
Kryształy rozbłysły mocą swego świata. Przypominało to pobudkę z długiego snu. Światło zaczęło pulsować, tworząc świetlistą ścieżkę, coś w stylu pasa startowego dla samolotów.
Spójrz.. to twoja droga Wichrze. Tutaj musimy sie niestety rozejść… moja prowadzi gdzie indziej – powiedziała Luminka.
Wicher popatrzył na latarnię morską..
Gdzie chcesz.. iść? Luminko?
Jej światło zadrżało, a ona odpowiedziała uśmiechając się:
Moje miejsce jest nad morzem. Tam, gdzie mogę wskazywać drogę. Światło kryształów poprowadzi cię do twojego celu, a moje do mojego. Do zobaczenia mój przyjacielu.
Wicher stał chwilę i patrzył, jak Luminka powoli znika w ciemnym tunelu prowadzącym w stronę morza.
Czuł ciepło w swoim silniczku, nie smutek, nie żal, ale wdzięczność za spotkanie.
Do zobaczenia, Luminko! – zawołał, trąbnął na pożegnanie i ruszył, za świetlnym śladem.
Kryształy pulsowały. Wyglądały, jakby śpiewały niemą melodię w regularnym rytmie.
Wicher ruszył. Zostawiał za sobą ślad.. ślad ciągniętego zawieszenia. Gnał szybciej. Coraz szybciej. Z każdym metrem jego nadzieja rosła. Korytarze jaskini stały się pierw szare, potem coraz jaśniejsze, aż w końcu…
Za ostatnim zakrętem uderzyło w niego jasne światło słońca. Został tak oślepiony promieniami, że musiał przysłonić swoje reflektory.
Udało się! – zawołał z radością, gdy poczuł na sobie ciepło promieni.
Stał tak chwilę, może dwie, może nawet dłużej. Wchłaniał wszystkimi zmysłami nowy dzień, a jego reflektory powoli przyzwyczajały się do jasności.
Nagle, wśród tej sielankowej ciszy usłyszał coś niezwykłego. Był to dźwięk, jakby wiatr owiewał… skrzydła?
Wicher rozejrzał sie do okoła. Nie dostrzegł jednak niczego niepokojącego poza błękitnym niebem i wzgórzami na horyzoncie. Dźwięk, jednak narastał, cichł i znów się pojawiał, jakby coś krążyło w powietrzu.
W pewnym momencie jego uwagę jego przykuło coś jeszcze. Z tych gór, które widział hen hen daleko, znów pojawiło się to pulsujące światło. Za każdym razem, gdy je dostrzegał było jaśniejsze, cieplejsze, wręcz zapraszające.
To światło wyglądało, jakby chcialo przemówić do niego: „Chodź tutaj, przyjdź do mnie”.
Wicher czuł w swych panewkach, że światło skrywa odpowiedź. Coś w środku mówiło mu, że musi ruszyć dalej.
Co to za dźwięk? Czy to skrzydła? A to światło… Dlaczego mnie wzywa? – zaszeptał do siebie.
Odpowiedź istnieje, a także jest bliżej, niż mógł przypuszczać. Musiał tylko sięgnąć po nią, odważyć się i podążyć za światłem, które obiecywało coś niezwykłego.
Rozdział 6: Świetlna Przygoda -piosenka.
