„Kłamczucha 2024”

Zapraszamy Was do świata, gdzie każda decyzja ma swoje konsekwencje, a prawda, choć czasem trudna, zawsze prowadzi do czegoś dobrego. Poznajcie historię Mai, dziewczynki, która nauczyła się, że nawet najmniejsze kłamstwo może mieć wielki wpływ na przyjaźń.

W bajce „Kłamczucha 2024” dowiecie się, dlaczego warto być szczerym i jak ważne jest zaufanie w przyjaźni. Razem z Maliną, Melitą i Apolonią przeżyjecie przygodę, która pokaże, że prawdziwa przyjaźń przetrwa każdą próbę, jeśli opiera się na prawdzie.

Trzy przyjaciółki i jedna samotna dusza… Co się stanie, gdy kłamstwa zaczną wychodzić na jaw? Przekonajcie się sami!

Bajka pokazuje, jak ważna jest szczerość i zaufanie w relacjach z innymi. Maja zrozumie, że prawda, choć czasem trudna do powiedzenia, zawsze jest lepsza niż kłamstwo. I że prawdziwa przyjaźń przetrwa tylko wtedy, gdy opiera się na szczerości.

Jeśli masz dziecko w wieku od 5 do 12 lat, ta historia może być dla niego świetną lekcją o wartości prawdy. Jest pełna emocji, przygód i ważnych przesłań, które pomogą Twojemu dziecku zrozumieć, dlaczego warto być szczerym.

To nie tylko bajka — to opowieść, która pomoże dzieciom zrozumieć, jak ważne jest budowanie relacji opartych na zaufaniu i prawdzie. A dla rodziców to świetna okazja, by porozmawiać z dziećmi o wartościach, które są naprawdę ważne.

A może chcecie posłuchać piosenki „Prawda w Serduszku”, która towarzyszy tej historii? To idealna melodia do śpiewania razem!

Nie czekajcie, odkryjcie, jak ważna jest prawda, i co może się wydarzyć, gdy zaczniemy mówić szczerze!

Pomóżcie Mai zrozumieć, co naprawdę liczy się w życiu!

---

„Kłamczucha 2024”

Prolog

W małym, spokojnym miasteczku, gdzie wszyscy się znali, a dzieci bawiły się wspólnie na ulicach, mieszkała dziewczynka o imieniu Maja. Maja była jak wiele innych dzieci — ciekawa świata, pełna marzeń i pragnień. Jednak w głębi serca Maja czuła, że czegoś jej brakuje. Chociaż miała przyjaciółki, które zawsze były przy niej, czasem czuła się niedoceniana, niewidoczna, jakby stała w cieniu innych.

Pewnego dnia, nie wiedząc jeszcze, jakie to przyniesie konsekwencje, Maja postanowiła zmienić swoje życie. Wydawało jej się, że kluczem do tego będzie opowiedzenie kilku niewinnych kłamstw — takich, które sprawią, że stanie się bardziej interesująca w oczach innych. Chciała, by wszyscy patrzyli na nią z podziwem, by była kimś wyjątkowym. Nie zdawała sobie jednak sprawy, że każde kłamstwo to jak kamień rzucony w spokojną wodę — wywołuje kręgi, które mogą dotknąć każdego dookoła.

Ta historia jest opowieścią o tym, jak kłamstwa, choć na początku mogą wydawać się nieszkodliwe, potrafią niszczyć to, co najcenniejsze — przyjaźń, zaufanie i miłość. Jest to także historia o odkrywaniu prawdy, o wybaczaniu i o nauce, że nawet najtrudniejsza prawda jest zawsze lepsza niż najbardziej kuszące kłamstwo.

Rozdział 1: Pierwsze Kłamstwo

W niewielkiej szkole na przedmieściach uczyła się Maja, dziewczynka o wielkiej wyobraźni i nieco mniejszej pewności siebie. Maja marzyła o tym, by być w centrum uwagi, by wszyscy ją podziwiali i chcieli się z nią przyjaźnić. Choć miała trzy wierne przyjaciółki — Malinę, Melitę i Apolonię — często czuła, że nie jest dla nich tak ważna, jak one były dla niej. Zazdrościła im, że zawsze mają coś ciekawego do powiedzenia, że inne dzieci chętnie z nimi rozmawiają, i że zawsze znajdują się w centrum wydarzeń.

Pewnego dnia, podczas lekcji geografii, pani nauczycielka poprosiła dzieci by opowiedziały o swoich wakacjach. Maja, która nie miała nic szczególnego do powiedzenia, poczuła, że to idealny moment, by zabłysnąć.

— Moja rodzina wygrała na loterii! — wypaliła nagle, zanim zdążyła się zastanowić nad tym, co mówi — I pojechaliśmy na egzotyczne wakacje na Malediwy!

W klasie zapadła cisza, a oczy wszystkich uczniów skierowały się na Maję. Nawet pani nauczycielka z zainteresowaniem uniosła brew.

— Na Malediwy? — spytała Malina, z nutą zazdrości w głosie — To musiało być niesamowite!

Maja, widząc ich reakcję, poczuła, jak serce bije jej szybciej. Wiedziała, że powinna przestać, ale ten moment uwagi był zbyt kuszący, by go przerwać.

— Tak, było cudownie — kontynuowała, wymyślając na poczekaniu — Mieszkaliśmy w domkach na wodzie, pływaliśmy z delfinami i jedliśmy najbardziej egzotyczne owoce, jakie można sobie wyobrazić.

Dzieci słuchały jej opowieści z szeroko otwartymi oczami, a Maja poczuła, że w końcu jest tym, kim zawsze chciała być — dziewczynką, której wszyscy zazdroszczą i którą podziwiają.

Po lekcji, na przerwie, Malina, Melita i Apolonia od razu podbiegły do Mai.

— Opowiedz nam więcej! — poprosiła Melita, zachwycona — Jakie to uczucie, mieszkać w domku na wodzie?

Maja, choć wiedziała, że powinna wyznać prawdę, nie potrafiła tego zrobić. Wymyślała więc kolejne szczegóły swojego rzekomego wyjazdu, coraz bardziej zagłębiając się w sieć kłamstw. Dziewczynki słuchały z fascynacją, a Maja czuła się jak nigdy dotąd — w centrum uwagi, podziwiana, ważna.

Jednak tego wieczoru, gdy leżała w łóżku, zaczęły ją dręczyć myśli. Wiedziała, że to, co zrobiła, było złe, ale przekonała samą siebie, że to nic takiego. „To tylko niewinne kłamstwo” — powtarzała sobie w myślach. Przecież nikogo tym nie skrzywdziła, a nawet jeśli, to wszystko da się naprawić.

Tak zaczął się nawyk kłamstwa, który stopniowo zaczynał dominować w życiu Mai. Za każdym razem, gdy poczuła, że prawda może być dla niej niewygodna, uciekała się do kolejnego kłamstwa. Im więcej kłamała, tym bardziej stawało się to dla niej naturalne. Maja wierzyła, że dzięki temu wszyscy będą ją bardziej lubić, a ona sama będzie szczęśliwsza.

Nie wiedziała jednak, że każde kłamstwo, choć na początku wydaje się nieszkodliwe, z czasem staje się ciężarem, który może przygnieść nie tylko tych, którzy w nie wierzą, ale także tego, kto je wypowiedział.

To był początek drogi, na której Maja miała nauczyć się, że kłamstwa, choć mogą na chwilę przynieść korzyści, zawsze prowadzą do bolesnych konsekwencji.

Rozdział 2: Kłamstwa Mają Krótkie Nogi

Dni mijały, a kłamstwa Mai rosły jak bańka mydlana, która z każdym oddechem stawała się większa i bardziej kolorowa. Z każdą nową opowieścią o egzotycznych wakacjach, o tym, jak jej rodzina planuje kupić piękny dom nad jeziorem, czy o tym, że jej tata zna słynnych aktorów, Maja czuła się coraz pewniejsza siebie. Ale jak każda bańka, i ta w końcu miała pęknąć.

Jednak zanim to się stało, Maja wpadła na kolejny pomysł — tym razem bardziej niebezpieczny. Pewnego dnia, gdy siedziała z przyjaciółkami na przerwie, zauważyła, że Malina, Melita i Apolonia rozmawiają ze sobą szeptem. Maja podeszła do nich, ale dziewczynki natychmiast ucichły.

— O czym rozmawiacie? — zapytała, czując ukłucie zazdrości.

— To niespodzianka — odparła Malina, uśmiechając się tajemniczo.

Maja poczuła, jak zazdrość zamienia się w złość. „Dlaczego zawsze coś przede mną ukrywają?” — pomyślała. Przyszło jej do głowy, że jeśli nie jest częścią ich planów, może sama je zniszczy. I tak zrodził się plan, który miał skłócić przyjaciółki.

Kiedy kolejnego dnia Maja zauważyła, że Malina i Melita znowu rozmawiają ze sobą, postanowiła działać.

— Wiesz, Melito — zaczęła nieco konspiracyjnym tonem, gdy tylko Malina poszła do łazienki — Malina mówiła mi coś dziwnego. Twierdziła, że twoje rysunki na lekcjach plastyki są… trochę dziecinne.

Melita spojrzała na Maję z niedowierzaniem.

— Co? Malina tak powiedziała?

Maja przytaknęła, starając się wyglądać na osobę, która mówi prawdę.

— Wiesz, nie chciałam ci tego mówić, ale uznałam, że powinnaś wiedzieć. To przecież twoja najlepsza przyjaciółka.

Melita zamilkła, ale w jej oczach Maja zobaczyła zranienie i złość. Kiedy Malina wróciła, Melita zaczęła ją unikać. Maja czuła dziwną satysfakcję, ale i coś jeszcze — nieprzyjemne uczucie, które nie chciało jej opuścić.

Z kolei Apolonia, zauważając, że między dziewczynkami coś jest nie tak, zaczęła się oddalać od obu, obawiając się, że kłótnia może się przenieść także na nią.

Mijały dni, a atmosfera między trzema przyjaciółkami stawała się coraz bardziej napięta. Melita, choć na początku tylko unikała Maliny, teraz zaczęła ją otwarcie ignorować. Malina nie rozumiała, co się dzieje, a jej próby rozmowy z Melitą kończyły się zawsze milczeniem lub chłodnymi odpowiedziami. Apolonia, nie chcąc wybierać stron, trzymała się z boku, ale też zaczęła czuć, że coś jest nie tak.

Maja, widząc, co się dzieje, powoli zaczynała rozumieć, że to, co zrobiła, przyniosło więcej szkody niż korzyści. Zamiast cieszyć się, że jej przyjaciółki teraz poświęcają więcej uwagi jej, czuła, że ich oddalanie się od siebie jest jej winą. Ale było już za późno, by się wycofać. Wiedziała, że gdyby teraz przyznała się do swojego kłamstwa, straciłaby ich zaufanie na zawsze.

Tymczasem inne kłamstwa Mai również zaczynały wychodzić na jaw. Pewnego dnia, gdy siedziała z Maliną na placu zabaw, Malina zapytała:

— Maja, a kiedy twoi rodzice planują kupić ten dom nad jeziorem?

Maja, zaskoczona pytaniem, zaczęła się jąkać.

— Och, wiesz… to było tylko takie… planowanie na przyszłość. Nic konkretnego.

Malina spojrzała na nią podejrzliwie.

— Czy ty przypadkiem nie kłamałaś? — zapytała, ale w jej głosie nie było żartu. Maja poczuła, jak ziemia usuwa się jej spod nóg.

— Co? Nie, oczywiście, że nie! — odpowiedziała szybko, ale jej głos zdradził niepewność.

Malina nie drążyla tematu dalej, ale Maja wiedziała, że coś zaczyna się zmieniać. Jej przyjaciółki zaczynały tracić zaufanie, a kłamstwa, które miały jej pomóc, teraz stawały się przeszkodą. Zamiast budować pozytywną relacje, zaczynały ją niszczyć. Maja czuła, jak coś ciężkiego osiada na jej sercu. Coraz częściej myślała o tym, co by się stało, gdyby po prostu powiedziała prawdę. Ale im więcej kłamała, tym trudniej było się wycofać.

Zdawała sobie sprawę, że wkrótce nadejdzie moment, w którym będzie musiała zmierzyć się z konsekwencjami swoich kłamstw. I choć jeszcze tego nie rozumiała, była to lekcja, której potrzebowała bardziej niż czegokolwiek innego.

Rozdział 3: Prawda Wychodzi na Jaw

Maja nie mogła dłużej ignorować tego, co się działo wokół niej. Jej kłamstwa, które miały ją wyróżniać i sprawić, że będzie bardziej lubiana, zaczynały powoli niszczyć wszystko, co było dla niej ważne. Przyjaciółki, które kiedyś były nierozłączne, teraz unikały siebie nawzajem, a atmosfera między nimi stała się lodowata.

Następnego dnia, podczas lekcji plastyki, Malina i Melita usiadły na przeciwnych końcach klasy. Apolonia, która zawsze była mediatorką w grupie, próbowała jakoś złagodzić sytuację, ale nawet ona zaczynała tracić cierpliwość. Napięcie między dziewczynkami było wyczuwalne, a reszta klasy zaczynała szeptać, zastanawiając się, co się właściwie wydarzyło.

Tego dnia, po szkole, Melita i Apolonia postanowiły porozmawiać. Spotkały się na placu zabaw, gdzie zazwyczaj spędzały wspólnie czas, ale teraz czuły się nieswojo.

— Melito, musimy pogadać — zaczęła Apolonia, przełamując ciszę — Co się dzieje między tobą a Maliną? Przecież kiedyś byłyście najlepszymi przyjaciółkami.

Melita spuściła wzrok, niepewna, czy powinna powiedzieć prawdę.

— Słyszałam, że Malina mówiła za moimi plecami — wyznała w końcu — że moje rysunki są dziecinne. Jakby uważała, że nie jestem wystarczająco dobra.

Apolonia zmarszczyła brwi.

— Malina? Nigdy by czegoś takiego nie powiedziała! — zaprotestowała — Może to jakieś nieporozumienie?

Melita westchnęła.

— Maja mi o tym powiedziała. Twierdziła, że słyszała, jak Malina rozmawia o mnie z kimś innym.

Apolonia na chwilę zamilkła, zastanawiając się nad słowami Melity. Coś zaczynało jej nie pasować.

— Maja to powiedziała? — zapytała w końcu, a Melita skinęła głową.

W tym momencie dołączyła do nich Malina, która przez przypadek usłyszała rozmowę. Podbiegła do dziewczynek, wyraźnie zdenerwowana.

— Co Maja ci powiedziała, Melito? — spytała, nie mogąc uwierzyć, że to, co usłyszała, jest prawdą.

Melita spojrzała na nią z wahaniem, ale w końcu wyznała wszystko.

— Powiedziała, że mówiłaś coś złego o moich rysunkach. Że są dziecinne.

Malina otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

— Nigdy w życiu nie powiedziałam czegoś takiego! — krzyknęła, a jej głos drżał z emocji — Melito, przecież wiesz, że zawsze podziwiałam twoje prace!

Apolonia, widząc, jak sytuacja się rozwija, szybko zorientowała się, że coś jest nie tak.

— Chwileczkę, musimy to przemyśleć. Jeśli Malina nic takiego nie powiedziała, to dlaczego Maja miałaby coś takiego wymyślić?

Dziewczynki spojrzały na siebie, a potem na Maję, która stała nieopodal, obserwując ich rozmowę z daleka. W jej oczach było coś, co Apolonia natychmiast rozpoznała — strach. Strach przed tym, że prawda w końcu wyjdzie na jaw.

— Chodźmy do niej — zaproponowała Apolonia, a pozostałe dziewczynki zgodziły się. Podeszły do Mai, która starała się wyglądać na spokojną, ale było jasne, że coś ją dręczy.

— Maja, musimy porozmawiać — zaczęła Apolonia stanowczo — Melita powiedziała nam, że mówiłaś jej coś o Malinie, ale Malina twierdzi, że nigdy tego nie powiedziała. Coś nam tu nie pasuje.

Maja spuściła wzrok, czując, jak ściskają ją wyrzuty sumienia. Wiedziała, że dalej nie może kłamać, że to, co zrobiła, już wyrządziło wystarczająco dużo szkód.

— To… to wszystko nieprawda — wyznała w końcu cichym głosem — Malina nigdy nic takiego nie powiedziała. To ja to wymyśliłam.

Malina, Melita i Apolonia stały w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszały. Przez chwilę nie padło żadne słowo, aż w końcu Apolonia spytała:

— Dlaczego, Maja? Dlaczego to zrobiłaś?

Maja poczuła, jak do oczu napływają jej łzy. Próbowała zapanować nad sobą, ale nie mogła już dłużej tłumić emocji.

— Zazdrościłam wam — powiedziała w końcu, łamiącym się głosem — Czułam, że zawsze jesteście bliżej siebie, że mnie nie potrzebujecie. I… chciałam, żebyście mnie zauważyły. Żebyście myślały, że jestem ważna.

Malina podeszła do niej i położyła rękę na jej ramieniu.

— Maja, ale przecież zawsze byłaś dla nas ważna — powiedziała cicho — Nie musiałaś kłamać, żebyśmy cię lubiły. Jesteś naszą przyjaciółką.

Melita, choć nadal zraniona, również postanowiła mówić szczerze.

— To, co zrobiłaś, bardzo nas zraniło. Ale nie wiem, czy bardziej boli mnie to, że skłamałaś, czy to, że czułaś, że musisz to zrobić, żebyśmy cię zauważyły.

Apolonia, której zawsze zależało na tolerancji w grupie, starała się zachować spokój.

— Maja, to, co zrobiłaś, było złe. Ale wszyscy czasem popełniamy błędy. Najważniejsze, żebyśmy umiały wyciągnąć z nich wnioski i naprawić to, co się da.

Maja, słysząc słowa przyjaciółek, poczuła, jak ogromny ciężar spada z jej serca. Przyznała się do wszystkich kłamstw, które wypowiedziała — o wakacjach, o domu nad jeziorem, o sławnych znajomych jej taty. Wiedziała, że ich zaufanie zostało nadszarpnięte, ale miała nadzieję, że z czasem uda się je odbudować.

Dziewczynki, choć zszokowane i zranione, postanowiły dać Mai drugą szansę. Wiedziały jednak, że ich relacje już nigdy nie będą takie same. Zaufanie, raz utracone, bardzo trudno jest odzyskać. Ale wszystkie zgodziły się, że warto spróbować.

Tak oto prawda wyszła na jaw, a Maja zrozumiała, że nawet najgorsza prawda jest lepsza niż najsłodsze kłamstwo. Wiedziała, że przed nią długa droga do naprawienia tego, co zniszczyła, ale była gotowa na to wyzwanie.

Rozdział 4: Zrozumienie i Odpowiedzialność

W kolejnych dniach Maja zmagała się z wieloma trudnymi emocjami. Choć jej przyjaciółki postanowiły dać jej kolejną szansę, coś w ich relacjach uległo zmianie. Radość i beztroska, które kiedyś towarzyszyły ich spotkaniom, wydawały się teraz zanikłe. Każda z przyjaciółek nosiła w sobie cień, który przysłaniał ich dawną bliskość.

Maja postanowiła naprawić to, co zniszczyła. Pomagała Malinie w pracach plastycznych, doceniała wysiłki Melity, a także starała się wspierać Apolonię, która zawsze dążyła do utrzymania jedności w grupie. Mimo to, Maja czuła, że pełne zaufanie nie powróci tak łatwo.

Popołudniem, po szkole, dziewczynki spotkały się na ławce w parku, gdzie niegdyś spędzały wspólnie wiele czasu. Przez chwilę siedziały w milczeniu, każda pogrążona we własnych myślach, aż w końcu Malina przerwała ciszę.

— Maja, staramy się ci wybaczyć, ale to nie jest proste — powiedziała cicho — Zaufanie to coś, co buduje się przez długi czas, ale można je zniszczyć w jednej chwili. Teraz boimy się, że znów możemy zostać zranione.

Maja spuściła głowę, czując ciężar swoich czynów. Wiedziała, że nie może oczekiwać, iż wszystko wróci do normy od razu.

— Rozumiem, Malino — odpowiedziała — Wiem, że Was zraniłam i zdaję sobie sprawę, że nie będzie łatwo mi tego wybaczyć. Ale obiecuję, że będę się starać. Chcę być przyjaciółką, na którą możecie zawsze liczyć.

Apolonia, która dotąd milczała, odezwała się:

— Maja, ważne jest, że chcesz naprawić swoje błędy. Ale musisz pamiętać, że zaufanie to coś, na co trzeba ciężko pracować. Czasem jedno złamanie tego zaufania może zniszczyć coś, co budowaliśmy przez lata.

Melita, najbardziej dotknięta przez kłamstwa Mai, westchnęła i spojrzała na nią z mieszanką smutku i zrozumienia.

— Wiem, że starasz się, Maja. Ale musisz pamiętać, że prawdziwe przyjaźnie opierają się na szczerości i zaufaniu. Gdy to tracimy, bardzo trudno jest to odzyskać. Ale nie oznacza to, że nie warto próbować.

Słowa przyjaciółek, choć bolesne, były dla Mai niezwykle cenne. Zrozumiała, że kłamstwo nigdy nie powinno być narzędziem w relacjach. Przekonała się, że nawet najgorsza prawda jest lepsza niż najsłodsze kłamstwo.

Maja zaczęła pracować nad sobą. Starała się być bardziej otwarta, szczera i mówić to, co naprawdę czuje, zamiast tego, co wydaje się łatwiejsze. Wiedziała, że odzyskanie zaufania wymaga czasu, ale była gotowa czekać.

Choć przyjaciółki wciąż były ostrożne, zaczynały dostrzegać zmiany w Mai. Powoli wracały do dawnych zwyczajów, spędzały razem więcej czasu, rozmawiały i śmiały się, choć świadomość tego, co się wydarzyło, ciągle unosiła się nad ich relacjami. Wspólnie jednak zdecydowały, że warto próbować odbudować swoją przyjaźń.

Maja zdawała sobie sprawę, że nie wszystko wróci do normy. Zrozumiała, że jej błędy miały swoje konsekwencje, które będą z nią na zawsze. Mimo to, cieszyła się, że choć ich relacja się zmieniła, to stała się bardziej dojrzała.

Na zakończenie roku szkolnego Maja otrzymała wyróżnienie za pracę plastyczną, w której ukazała historię ich przyjaźni. Był to dla niej symboliczny krok naprzód — krok ku większej szczerości i otwartości. Gdy stanęła na scenie, aby odebrać nagrodę, spojrzała na swoje przyjaciółki, które siedziały w pierwszym rzędzie, uśmiechając się do niej.

Maja wiedziała, że choć ich przyjaźń przeszła przez trudne chwile, to dzięki nim stała się silniejsza i bardziej autentyczna. Zrozumiała, że szczerość jest fundamentem każdej relacji i że nawet popełniając błędy, warto walczyć o to, co naprawdę się liczy — prawdziwą, szczerą przyjaźń.

Tak kończy się opowieść o Mai, dziewczynce, która nauczyła się, że prawda, choć nie zawsze łatwa, jest najtrwalszym fundamentem, na którym można budować relacje.

Epilog

Minął rok od czasu, gdy Maja po raz pierwszy zrozumiała, jakie konsekwencje niosą za sobą jej kłamstwa. Był to dla niej rok pełen refleksji, nauki i powolnego odbudowywania relacji, które sama zniszczyła. Jej przyjaciółki, choć z początku pełne wątpliwości, z czasem zobaczyły, że Maja naprawdę się zmieniła. Jej szczerość i starania, by naprawić to, co zniszczyła, sprawiły, że ich relacje stały się mocniejsze i bardziej autentyczne.

Maja nauczyła się, że prawdziwa przyjaźń opiera się na zaufaniu, a zaufanie to coś, co buduje się latami, ale można je stracić w jednej chwili. Teraz wiedziała, że warto być sobą, mówić prawdę, nawet jeśli wydaje się trudna. Zrozumiała, że bycie lubianym nie polega na tym, by być kimś innym, ale na tym, by być sobą — ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami.

Choć ich przyjaźń już nigdy nie była taka sama jak przedtem, była bardziej dojrzała, oparta na prawdzie i wzajemnym szacunku. Dziewczynki, choć nie zapomniały o tym, co się stało, potrafiły wybaczyć i iść dalej, razem.

A Maja? Maja nigdy więcej nie pozwoliła, by kłamstwo wdarło się do jej życia. Zrozumiała, że najpiękniejsze relacje rodzą się z prawdy i że każdy, kto kocha, kocha za to, kim naprawdę jesteśmy, a nie za to, kogo udajemy.

Ta historia nie kończy się morałem, ale pozostawia nas z pytaniem: Czy warto kłamać, by zdobyć to, czego pragniemy? Odpowiedź każdy musi znaleźć sam, ale Maja już wie, że prawda jest jedyną drogą, którą warto iść — nawet jeśli na początku wydaje się trudniejsza.

I tak, choć historia Mai i jej przyjaciółek dobiegła końca, ich przyjaźń trwała nadal, silniejsza i mądrzejsza dzięki wszystkim trudnym lekcjom, które przyniosło życie.