„Kto ukradł cień słonecznika?”

Czy cień może zniknąć? A jeśli tak… to kto go ukradł?!

Przedstawiamy Wam zupełnie nową, pełną ciepła i tajemnicy bajkę terapeutyczną dla dzieci pt.

„Kto ukradł cień słonecznika?” – stworzoną z miłością, pasją i z myślą o wrażliwych duszach (tych małych i dużych).

To nie tylko bajka!

To przygoda detektywistyczna, opowieść o empatii, emocjach, odpoczynku i przyjaźni, ukryta w cieniu pewnego bardzo ważnego słonecznika…

Idealna dla dzieci w wieku 6–8 lat, zwłaszcza tych, które:

dużo czują

zadają pytania, których nikt inny nie zadaje

potrzebują zrozumieć świat emocji… inaczej

Co znajdziesz w bajce?

– Adaś, mały detektyw w ogrodzie

– zagadkę znikającego cienia

– magiczny głos z ciemności

– poruszający finał z pięknym morałem

– a do tego poradnik dla rodziców

Polecamy do:

słuchania przed snem

wspólnego czytania z dzieckiem

rozmów o emocjach, samotności i powrotach

Bo czasem cień nie znika na zawsze…

…tylko stoi obok. W ciszy.

Z miłością.

---

---

PORADNIK DLA RODZICÓW DZIECI W SPEKTRUM AUTYZMU

do bajki: „Kto ukradł cień słonecznika?”

Wstęp – dlaczego ta bajka może pomóc Twojemu dziecku?

Dzieci w spektrum autyzmu często postrzegają świat inaczej – bardziej szczegółowo, głębiej, czasem z niezwykłą wrażliwością na to, co niewidoczne dla innych. Właśnie dlatego bajki pełne symboli, spokojnej narracji i metaforycznego języka mogą stać się dla nich bezpiecznym lustrem – pozwalają zobaczyć własne emocje, potrzeby i sposoby reagowania… z dystansu.

Bajka „Kto ukradł cień słonecznika?” to historia o Adasiu, który zauważa coś, czego nie widzi nikt inny. To opowieść o ciszy, uważności, relacjach bez słów, oraz o tym, że czasem zniknięcie nie oznacza straty – tylko troskę. To bajka, która może dać Twojemu dziecku narzędzia, by zrozumieć świat emocji, nabrać odwagi, a przede wszystkim – poczuć się rozumianym.

Jak rozmawiać z dzieckiem po wysłuchaniu bajki?

1. Zacznij od rozmowy przez bohatera

Dzieci w spektrum często łatwiej mówią o uczuciach, gdy mogą „przypisać” je komuś innemu. Zadaj pytania otwarte:

• „Dlaczego Adaś był taki przejęty cieniem słonecznika?”

• „Jak myślisz, czy cień się obraził, czy może potrzebował przerwy?”

• „A czy Tobie też zdarza się chcieć się schować na chwilę?”

Dzięki temu dziecko może opowiedzieć o sobie – nie mówiąc wprost o sobie.

2. Podkreśl wagę delikatności i odmienności.

Dzieci często słyszą:

„Nie przesadzaj”,

„Zachowuj się normalnie”.

Dzieci w spektrum potrzebują usłyszeć coś innego:

„To, co widzisz i czujesz, jest ważne. Nawet jeśli inni tego nie zauważają.”

W bajce to Adaś dostrzega brak cienia. To uznanie dziecięcej wrażliwości jako mocy – a nie słabości.

3. Pomóż dziecku zrozumieć, że emocje mogą znikać i wracać. Cień w bajce to nie tylko zjawisko fizyczne. To symbol emocji, obecności, relacji.

Porozmawiaj z dzieckiem:

• „Czasem jesteśmy radośni, a potem smutni. A potem znów radośni.”

• „Tak jak cień – nie znika na zawsze, tylko czasem odpoczywa.”

To uczy regulacji emocji – akceptowania ich zmienności bez lęku.

4. Wskaż wartość „obserwowania” zamiast „działania”

W bajce Adaś przez długi czas po prostu patrzy, słucha, czeka. Nie naprawia na siłę. To niezwykle cenne przesłanie dla dzieci, które:

– czują się przeciążone,

– mają trudność w inicjowaniu rozmowy,

– uczą się dopiero, jak być obok.

Możesz powiedzieć: „Czasem nie trzeba nic mówić. Wystarczy, że jesteś. Jak cień przy Promyczku.”

5. Zamień bajkę w codzienny punkt odniesienia

Ta bajka może stać się punktem zaczepienia w różnych sytuacjach:

• Gdy dziecko jest zmęczone lub zamknięte w sobie:

„Może Twój cień teraz odpoczywa, tak jak Promyczek?”

• Gdy nie potrafi opowiedzieć, co czuje:

„Narysuj mi swój cień dzisiaj. Jaki ma kształt? Kolor?”

• Gdy ma trudność z rozłąką lub zmianą:

„Czasem trzeba się oddalić, by wrócić silniejszym. Cień też tak robi.”

Co bajka uczy Twoje dziecko? – Uważności i ciekawości bez oceny.

Dziecko uczy się, że widzenie inaczej jest wartością. Adaś nie ocenia, nie śmieje się, tylko bada i dopytuje. Pokazuje potrzebę samotności – Promyczek nie jest „zepsuty”, bo jego cień zniknął. To ważne przesłanie dla dzieci, które czasem same potrzebują zniknąć. Uczy symbolicznego myślenia: Cień nie mówi, ale wraca. Milczy, ale daje znak. Dzieci uczą się, że emocje i relacje mogą mieć różne formy. Pokazuje moc ciszy i bliskości. Bajka uczy, że nie trzeba mówić, by być blisko. Że czasem obecność jest silniejsza niż słowa.

Pomysły na wspólne aktywności po bajce:

1. Rysowanie cienia Promyczka Poproś dziecko, by narysowało, jak mogłoby wyglądać to „coś”, co wróciło do słonecznika. Może cień ma twarz? Może mówi tylko oczami?

2. Własny zeszyt tajemnic Zróbcie razem Zeszyt Tajemnic – jak Adaś. Dziecko może zapisywać w nim dziwne, śmieszne, smutne rzeczy, które zauważyło. To świetne narzędzie do pracy z emocjami.

3. Zabawy w cienie – rysowanie cienia rąk na papierze, – szukanie cieni różnych przedmiotów w domu, – teatrzyk cieni z latarką – dziecko może opowiedzieć własną historię o cieniu.

4. Rytuał „słonecznika i cienia” Ustalcie wspólnie, że gdy dziecko powie „Potrzebuję być słonecznikiem bez cienia”, to znaczy: chcę pobyć chwilę sam/a. To daje sygnał bez konieczności tłumaczenia się.

Na koniec – kilka słów wsparcia dla Ciebie, Rodzicu Nie musisz być psychologiem. Nie musisz znać wszystkich odpowiedzi. Wystarczy, że jesteś. Cierpliwie. Cicho. Blisko. Bo czasem to Ty jesteś cieniem swojego dziecka – tym, który nie narzuca światła, ale jest. I czuwa. A kiedy Twoje dziecko znów zakwitnie jak Promyczek – będziesz wiedział, że Twoja obecność znaczyła więcej, niż jakiekolwiek słowa.