„Mikołaj 2.0: Nowoczesna Magia”
Czy Mikołaj zdąży spełnić marzenia dzieci? Czy uda mu się odnaleźć prawdziwą magię świąt? 
Dziś zapraszam Was na dwa ostatnie rozdziały opowieści o nowoczesnym, a jednak pełnym tradycyjnego ciepła Mikołaju! 
Rozdział 7: Refleksja przy Kominku – Mikołaj znajduje chwilę spokoju przy ciepłym blasku kominka 
, gdzie Duch Świątecznej Równowagi przypomina mu, że święta to nie tylko praca i obowiązki, ale przede wszystkim czas na bliskość i radość. To moment na refleksję i przypomnienie sobie, co tak naprawdę jest najważniejsze – serce pełne magii i dobra! 
Czego uczy ten rozdział? 
Że czasem warto się zatrzymać i spojrzeć na to, co już mamy. 
Że święta to nie perfekcja, ale wspólne chwile z bliskimi. 
Że największym darem, jaki możemy dać innym, jest nasza uwaga, miłość i wiara w ich możliwości.
Ta historia to przypomnienie, że magia świąt jest w nas wszystkich – w każdym uśmiechu, w każdym drobnym geście dobra. Przeczytajcie razem z dziećmi te rozdziały i poczujcie tę wyjątkową atmosferę. 
Gotowi na finał tej niezwykłej przygody? Miłego czytania! 
Rozdział 7: Refleksja przy Kominku.
Mikołaj 2.0: Nowoczesna Magia.
Rozdział 7: Refleksja przy Kominku
W noc przed wielkim dniem, warsztat Mikołaja był opustoszały, a światła były przygaszone, tworząc spokojną, wręcz intymną atmosferę. Elfowie odpoczywali po dniach ciężkiej pracy. Dźwięk ich śmiechu i rozmów zanikł w ciszy. Mikołaj usiadł przed dużym, kamiennym kominkiem, który od lat ogrzewał jego dom, a także serce, gdyż bardzo lubił przed nim przesiadywać. Płomienie tańczyły, rzucając ciepłe światło, a w powietrzu unosił się zapach cynamonu oraz ciasteczek.
„To tu wszystko się zaczyna i kończy” – pomyślał, wpatrując się w ogień, który zdawał się, że szepcze historie dawnych świąt. W tym spokoju, pełnym wspomnień, poczuł, jak powoli opadają z niego napięcia i emocje ostatnich dni, lecz była jedna myśl, która go gnębiła. A może to jego własne serce w głębi to czuło? Sam nie wiedział do końca, choć przeczuwał jeszcze, że czegoś mu brakuje. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że chodzi o chwilę refleksji, która da mu pewność, że jest gotów na nadchodzące wyzwania.
Jakby na znak, złota mgła ponownie wypełniła pokój, a Duch Świątecznej Równowagi pojawił się obok niego, unosząc się tak lekko, a jego ciepły blask, niczym kameleon idealnie komponował się z ogniem kominka. Mikołaj, choć przyzwyczaił się do tej niezwykłej postaci, nadal odczuwał ogromną wdzięczność, gdy Duch pojawiał się w takich chwilach.
„Witaj, Mikołaju” – odezwał się Duch. „Nadszedł czas na ostatnią lekcję przed wielką nocą”.
Mikołaj spojrzał na Ducha z uśmiechem. „Wiem, że ta noc to nie tylko obowiązki. To także przypomnienie, dlaczego to robię. Ale czasem czuję, że w wirze przygotowań zapominam o tym, co najważniejsze”.
Duch przysiadł obok Mikołaja, a jego postać, choć eteryczna, jawiła się teraz bardziej ludzka, jakby chciał pokazać, że nawet on zna potrzebę spokoju i refleksji. „Mikołaju, największa magia świąt tkwi nie tylko w dawaniu, ale w zrozumieniu, że radość przychodzi z serca, które potrafi odpoczywać i cieszyć się chwilą. Święta to czas dzielenia się, ale także czas na docenienie tego, co masz wokół siebie”.
Mikołaj westchnął, jego myśli powędrowały do wspomnień, gdy będąc młodym chłopcem po raz pierwszy poczuł magię świąt. Przypomniał mu się obraz siebie, jak stoi na zaśnieżonym wzgórzu, patrząc na małe, oświetlone domki w dolinie, w których dzieci zasypiają z marzeniami o poranku pełnym niespodzianek. Te proste chwile były pełne ciepła, które teraz próbował odnaleźć na nowo.
„Masz rację, Duchu” – powiedział po chwili ciszy. „Czasem, wśród tych wszystkich technologii i nowoczesnych rozwiązań, zapominam, że święta to coś więcej. To uczucie bliskości, spokój i magia prostych chwil”.
Duch uniósł się trochę wyżej, a jego światło wypełniło pokój, rzucając złote refleksy na ściany. „Pamiętaj, Mikołaju, że nawet najpotężniejsze narzędzia i technologie są tylko dodatkiem. Twoje serce i to, co dajesz innym z radością, są prawdziwą magią”.
Mikołaj spojrzał na płomienie w kominku, które teraz „tańczyły” spokojniej. Wyglądało to tak, jakby i one znalazły swój rytm. „Obiecuję, że nie zapomnę o tej lekcji” – powiedział, a jego głos brzmiał pewnie i spokojnie. „Nie tylko dam dzieciom prezenty, ale też część siebie, która wierzy w magię i prostotę”.
Duch uśmiechnął się, po czym jego postać zaczęła się rozmywać, pozostawiając po sobie jedynie lekki blask i słowa, które rozbrzmiewały w powietrzu jak echo: „Święta to czas dawania, ale także czas bycia. Bądź sobą w tej chwili, Mikołaju, a magia sama znajdzie drogę..”.
Mikołaj siedział jeszcze chwilę w ciszy. Wsłuchiwał się w odgłosy warsztatu i myślał o dzieciach, które odwiedzi. Z oddali słyszał elfy, które delikatnie nuciły świąteczne melodie. Wiedział, że jutro będzie dniem pełnym wyzwań, ale teraz czuł się gotowy – spokojny i pełen nadziei. Ciepło, które go otaczało, było wszystkim, czego w tej chwili potrzebował, by jutro z radością ruszyć w swoją wielką, świąteczną podróż. By jutro spełnić marzenia dzieci.
