Rozdział 4/8: Robot, dotknięty rdzą – podcast.
„Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Rozdział 4/8: Robot, dotknięty rdzą
Czy czasami czujecie, że nie jesteście już tak „idealni”, jak kiedyś? Że coś się zmieniło, że życie zostawiło na Was swoje ślady? Właśnie o tym jest nasza historia – o tym, że to nie „idealność” nas definiuje, ale to, jak przeżywamy nasze dni i co zostawiamy po sobie w sercach innych.
W dzisiejszym rozdziale spotykamy Najję – robota, który kiedyś był ulubieńcem dzieci 
. Jej mechanizmy były perfekcyjne, a dzieci uwielbiały jej budowle i precyzję. Ale czas, rdza i uszkodzenia sprawiły, że jej pierwotna funkcja przestała działać. Czy to znaczy, że Najja straciła wartość?
Nie! Najja pokazuje, że nawet jeśli przestajemy być „doskonali”, możemy nadal inspirować, uczyć i wspierać innych.
Opowiadając Wichrowi swoją historię, Najja przypomina, że każde doświadczenie – nawet te trudne – jest częścią nas, która może stać się źródłem siły, źródłem dobra 
.
„Niech nikt nie wmówi ci, że jesteś mniej wart przez to, co przeszedłeś” – te słowa Najji uczą nie tylko Wichra, ale i nas, że nasze „blizny” i „defekty” są dowodem, że przetrwaliśmy, walczyliśmy i rozwijaliśmy się.
Dlaczego ta bajka jest wyjątkowa?
• Dla dzieci 
: Uczy, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi, niezależnie od naszych „pęknięć” czy „rdzy”. Rozwija empatię i pomaga zrozumieć, że wartość każdego z nas tkwi w naszych historiach.
• Dla dorosłych 
: Przypomina, że nasze doświadczenia są skarbem, który może inspirować innych, i że czasem warto spojrzeć na swoje „niedoskonałości” jako na coś pięknego.
Czego uczy nas Najja?
Siła w niedoskonałości – To, co nas zmienia, czyni nas wyjątkowymi.
Empatia i wsparcie – Zawsze możemy pomóc innym, nawet jeśli sami nie jesteśmy w idealnej formie.
Inspiracja przez historię – Każde przeżycie ma znaczenie i może stać się lekcją dla innych.
Ta bajka to opowieść o nadziei, odwadze i sile, która tkwi w każdym z nas – zarówno w dzieciach, jak i dorosłych. To historia, która łączy pokolenia, przypominając, że każdy ma w sobie światło, które może rozjaśnić drogę innym.
Nie przegapcie tej wyjątkowej podróży przez Planetę Zepsutych Zabawek! Już teraz dostępna do czytania i słuchania – bo każdy zasługuje na chwilę magii w swoim życiu.
A jakie są Wasze wspomnienia związane z zabawkami z dzieciństwa? Może macie jakąś, która przetrwała do dziś?
Razem budujmy świat pełen nadziei i empatii – jeden rozdział na raz. 
„Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Rozdział 4: Robot, dotknięty rdzą.
Wicher jechał krętą ścieżką prowadzącą w dół. Wciąż rozmyślał o Turkotku. Opowieść zegara była jak ciepły letni wiatr, który ogrzał jego serce, mimo chłodnej rzeczywistości. „Nie musisz być idealny, by mieć znaczenie” – te słowa rozbrzmiewały w jego głowie niczym melodia. Ale co to naprawdę znaczy?
Droga prowadziła w bardziej surowe części miasteczka. Budynki zaczeły wyglądać na starsze, jakoś bardziej podniszczone, a ściany miały pęknięcia i gdzie nie gdzie odpadała farba. Wszystkie stały w milczeniu, w absolutnej ciszy.
Na środku placu, w cieniu krzywego budynku, Wicher spojrzał i nie mógł uwierzyć. Zobaczył znany mu zarys postaci.
Czy.. czy to… człowiek? – zastanawiał się.
Podjechał bliżej, ów postać okazała się stalowym robotem, który stał nieruchomo, tak, jakby był pomnikiem. Miał delikatne światło w oczach, a jego dłoń trzymała coś, co wyglądało na flagę.
Witaj! – odezwał się Wicher nieśmiało.
Robot powoli uniósł głowę. Jego mechaniczne oczy rozbłysły, a gdy poruszył ręką rozległ się delikatny dźwięk rdzy.
Cześć, mały podróżniku. Co cię tu sprowadza? – odpowiedział spokojnym głosem, przypominającym troche głos kobiety wymieszany z elektronicznym syntezatorem.
Wicher uniósł reflektory w stronę robota.
Jestem Wicher. Przemierzam tę planetę i poznaję jej mieszkańców. Kim jesteś?
Robot wydał dźwięk przypominający śmiech.
Ha, ha, Jestem Najja. Kiedyś byłam figurką z wielkiego zestawu budowlanego. Dzieci uwielbiały mnie za to, że mogłam zbudować wszystko. Tworzyłam wieże, mosty, a nawet małe domy. Byłam ich ulubioną zabawką.
Wicher spojrzał na nią z zaciekawieniem.
A teraz? Wyglądasz na… zmęczoną.
Najja poruszyła zardzewiałym ramieniem, a w jej ruchu słychać było ciężar czasu i historii.
Czas zrobił swoje. Rdza i uszkodzenia sprawiły, że moje mechanizmy zaczęły się psuć. Straciłam sprawność w jednej ręce, a moja gładka powierzchnia pokryła się odpryskami farby. Ale wiesz co, Wichrze? To nie jest koniec mojej historii.
Wicher przysunął się bliżej.
Jak to? Czy nadal możesz coś zbudować?
Najja uniosła drugą dłoń, w której wciąż trzymała starą flagę.
Nie, nie mogę już budować mostów czy wież, ale odkryłam coś ważniejszego. Nawet kiedy nie jesteś idealny, możesz inspirować innych. Ja zaczęłam pokazywać innym zabawkom, że to, co nas uszkadza, nie musi nas definiować.
Wicher zamrugał reflektorami, jakby chciał zrozumieć.
Ale jak to robisz?
Najja spojrzała na flagę w swojej dłoni.
Kiedy dzieci przestały się mną bawić i znalazłam się na tej planecie, zaczęłam opowiadać historie. Zabawki, które czuły się bezużyteczne, przychodziły do mnie, a ja przypominałam im o ich wartościach. Mówiłam, że każdy defekt może być początkiem nowej roli. Kiedyś byłam budowniczym wież, dziś jestem budowniczym nadziei.
Wicher słuchał z zachwytem.
Nadziei?
Najja pokiwała głową.
Tak. Dla tych, którzy myślą, że nic już nie mogą zrobić. Pokazuję im, że nawet rdza i pęknięcia mogą być piękne, bo mówią o tym, co przeszliśmy.
Robot przerwał na chwilę. Popatrzył na Wichra…
A ty, Wichrze? Co myślisz o swoich uszkodzeniach?
Wicher spojrzał na swoje brakujące koło i uszkodzone zawieszenie.
Myślałem.. że przez nie nie jestem już wartościowy. Ale… teraz zaczynam rozumieć, że to nieprawda.
Najja uśmiechnęła się (o ile roboty potrafią się uśmiechać).
Właśnie tak! Ty mój mały przyjacielu! Nie pozwól nikomu, ale to nikomu wmówić ci, że jesteś mniej wart przez to, co przeszedłeś. Te doświadczenia pokazują, ile mamy w sobie siły.
Wicher poczuł, jak coś rozgrzewa jego silnik. Może to była wdzięczność, może nadzieja? – sam nie rozumiał do końca.
Dziękuję, Najjo. Nigdy o tym nie zapomnę i o Tobie!
Najja uniosła głowę w skraj miasteczka.
Idź dalej, Wichrze. Twoja droga jeszcze się nie skończyła. Każde spotkanie, każda lekcja, sprawiają, że stajesz się silniejszy.
Wicher ruszył dalej i znów zauważył coś na horyzoncie, kolejne światło. Było jeszcze jaśniejsze niż poprzednie. Miał nieotparte uczucie ,że ów światlo chce go przyciągnąć. Nie wiedział tylko czym jest to światło, i dlaczego go wzywa.
Oddalając się od Najji nadal myślał o jej slowach: „Niech nikt nie wmówi ci, że jesteś mniej wart przez to, co przeszedłeś”.
Z tą myślą pojechał dalej..
Co jeszcze odkryje na tej planecie, gdzie wszystko wydawało się mieć głębsze, potężniejsze znaczenie? Co zobaczą jego błyszczące reflektory? I wreszcie, co to za światło go przyciąga?
Rozumiał, że przyszłość jest nie do przewidzenia, ale on sam, może wybrać jej kierunek.
Rozdział 4/8: Robot, dotknięty rdzą – piosenka.
