Rozdział 7: Skrzydła Nadziei – podcast.
Skrzydła Nadziei – rozdział pełen inspiracji i wolności!
W najnowszym rozdziale „Planety Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Wicher wkracza do świata, gdzie wszystko jest… z papieru. 
Drzewa, kwiaty, a nawet kamienie wyglądają, jakby ktoś wyciął je z marzeń. To miejsce pełne delikatności, ale i magii, skrywa niezwykłe lekcje.
Co się dzieje w rozdziale?
Wicher spotyka Origami – majestatycznego, papierowego ptaka, który dawniej szybował wysoko, lecz teraz zmaga się z uszkodzonymi skrzydłami. 
Ich spotkanie uczy, że wolność to nie tylko loty w przestworzach, ale również sposób, w jaki patrzymy na świat i cieszymy się chwilą. 
Origami pokazuje, że nawet ograniczenia mogą stać się początkiem czegoś pięknego, jeśli tylko znajdziemy w sobie odwagę i kreatywność, by tworzyć własne marzenia z tego, co mamy pod ręką.
Przesłanie rozdziału?
• Wolność zaczyna się w sercu. Nie musimy być doskonali, by czuć szczęście – wystarczy, że odnajdziemy sens w tym, co mamy.
• Ciesz się chwilą. Nawet małe kroki mogą prowadzić do wielkich rzeczy.
• Proś o pomoc. Czasem to właśnie wsparcie innych pozwala nam odnaleźć nasze wewnętrzne światło.
Dlaczego ta historia jest wyjątkowa?
Rozdział łączy inspirującą symbolikę z poruszającą opowieścią o wytrwałości i nadziei. Delikatny świat papierowych krajobrazów i mądrość Origami sprawiają, że ta część historii zachwyci zarówno dzieci, jak i dorosłych.
Co dalej?
Wicher odnajduje swoich przyjaciół – Sarę, Turkotka i Najję – i razem wyruszają w stronę tajemniczego światła. Czy znajdą odpowiedzi, których szukają? Co kryje Planeta Zepsutych Zabawek?
Już teraz przeczytaj nowy rozdział lub posłuchaj jego wersji dźwiękowej. Czekają na Ciebie emocje, mądrość i magia!
„Planeta Zepsutych Zabawek: My Znów Chcemy (L)Śnić!”
Rozdział 7: Skrzydła Nadziei.
Wicher, pewny siebie, pełen nadziei, ruszył w stronę tego tajemniczego, pulsującego światła. Przyciągało go niczym magnes. Pomimo, że droga była długa, widok błękitnego nieba i pięknych wzgórz dodawał mu odwagi.
Dźwięk, który wcześniej słyszał, stał się teraz wyraźniejszy. Przypominał szum wiatru i delikatny trzepot. Miał ciągle uczucie, jakby coś unosiło się w powietrzu, krążyło, obserwując go z góry.
Wicher wjechał na miękką ścieżkę. Wyglądała jak droga do innego świata. Wszystko wokół niego momentalnie się zmieniło. Drzewa, kwiaty, a nawet kamienie wyglądały… jakby były wycięte z papieru. Były delikatne, niemal kruche, ale jednocześnie miały w sobie niezwykły urok.
Co to jest za miejsce? – zapytał siebie cicho.
Chwilę później, dosłownie tuż nad nim, coś błysnęło. Wicher uniósł reflektory i zobaczył.. wielkiego, dostojnego papierowego ptaka, który krążył nad nim.
Jego skrzydła posiadaly pełno zagięć. Brzegi miał postrzępione. Widać było jego zmęczenie, jakby wiele razy przechodził przez burze i wichury. Ptak delikatnie zniżył lot i wylądował niedaleko Wichra.
Witaj, mały podróżniku – odezwał się dość cicho.
Wicher spojrzał na niego.
Kim jesteś?
Nazywają mnie Origami – odparł ptak. Kiedyś szybowałem wysoko, prawie nieskończenie, niesiony wiatrem. Byłem symbolem wolności, ale… (jego głos na chwilę zadrżał) … ale teraz moje skrzydła są zniszczone. Wiatr, który mnie dawniej prowadził, stał się moim przeciwnikiem.
Wicher podjechał bliżej.
Ale nadal możesz latać, prawda? Słyszałem cię, zanim dotarłem tutaj.
Origami uśmiechnął się.
Tak, mogę latać, chociaż już nie tak wysoko, jak dawniej. Ale wiesz co? Zrozumiałem, że nie muszę szybować jak kiedyś, by czuć radość. Cieszy mnie każdy ruch moich skrzydeł. Nawet te niewielkie, niskie loty sprawiają, że jestem szczęśliwy, że czuje się częścią tego świata.
Wicher patrzył na Origami z otwartą buzią.. ekhmm.. klapą.
Nie przeszkadza ci to, że nie możesz latać tak jak dawniej?
Origami uniósł głowę, a jego papierowe skrzydła zafalowały na wietrze.
Przeszkadzało. Ale zrozumiałem, że wolność to nie tylko skrzydła. Wolność to sposób, w jaki patrzymy na świat. To tworzenie własnych marzeń, nawet jeśli trzeba je złożyć z tego, co mamy pod ręką.
Wicher zamilkł na chwilę. Zaczął analizować słowa Origami.
Ale jak to zrobić, gdy czujesz, że coś cię ogranicza? – zapytał w końcu.
Origami złożył swoje skrzydła i spojrzał na Wichra.
Zacznij od małych kroków. Znajdź coś, co sprawia, że twoje serce bije szybciej. Ciesz się chwilą, a przede wszystkim, nie bój się poprosić o pomoc.
Wicher poczuł, jak jego silnik lekko przyspiesza.
Już to rozumiem! Dziękuję.
Origami rozłożył swoje skrzydła, uniósł się na chwilę w powietrze. Słychać było delikatny trzepot.
A teraz, mały, pełen dobroci podróżniku, światło, którego szukasz.. Tak, wiem, że Cię wzywa, mnie kiedyś też zapraszało. To światło, jest już bardzo blisko. Idź tą ścieżką. Znajdziesz tam odpowiedzi, których pragniesz.
Po tych słowach ptak wzbił się w powietrze.
Wicher ruszył w stronę wskazaną przez Origami, a za nim wciąż unosił się cichy szum skrzydeł, zapewne ptak obserwował go. Ścieżka prowadziła go na wzgórze, gdzie światło pulsowało coraz mocniej.
W końcu dotarł na szczyt, a tam.. usłyszał znajome dźwięki. To byli jego przyjaciele – Sara, Turkotek i Najja! Czekali na niego z uśmiechami, które ponownie rozgrzały jego silnik.
Wicherze! W końcu cię znaleźliśmy! – zawołała Sara.
Turkotek kiwnął wskazówkami.
Wiedzieliśmy, że się uda!
Najja spojrzała na niego dumnie.
Teraz razem dotrzemy do światła.
Wichra panewki w silniku zaczeły podskakiwac, wypełniając się ciepłem. Razem, we czwórkę, ruszyli w stronę tajemniczego światła, które obiecywało coś niezwykłego.
Co czekało ich na końcu tej drogi? Czym było światło, które ich wzywało? Wreszcie.. jakie sekrety jeszcze kryła Planeta Zepsutych Zabawek?
Odpowiedzi istnieją.
