Rozdział 8: Odkrycia w Wanacji.
Rozdział 8: Odkrycia w Wanacji.
Ranek w domu Poli zaczynał się od ciepłych promieni słońca wpadających przez okna. Wąchacz, Tusia i Afik obudzili się pełni energii, gotowi na kolejną przygodę. Zapach świeżo pieczonego chleba i dźwięki porannego życia wypełniały dom. Pola szybko zjadła śniadanie, a jej przyjaciele biegali wokół, pełni zapału do nowego dnia.
Po szybkim posiłku, wszyscy zasiedli pod rozłożystym dębem w ogrodzie, analizując mapę z połączonymi trzema symbolami, które udało im się dotychczas odkryć. Kwiaty wokół dębu kwitły w pełni, tworząc kolorową mozaikę, a ich delikatny aromat unosił się w ciepłym, letnim powietrzu. Pola studiowała mapę z zaciekawieniem, próbując zrozumieć, dokąd powinni się udać.
„Musimy udać się do Wanacji” – powiedziała Pola, wpatrując się w mapę. „To tutaj znajdują się kolejne wskazówki”.
Wąchacz, Afik i Tusia zgodnie machali łapkami i ogonkami, gotowi na nową wyprawę. Sąsiad Krzysztof wraz ze swoim synem Filipem, który jechał furmanką w tamtym kierunku, zgodził się zabrać całą ekipę.
Droga do Wanacji była malownicza. Furmanka kołysała się na wyboistych drogach, a krajobraz zmieniał się z każdym kilometrem. Mijali pola pełne złocistych zbóż, lasy pełne starych drzew i łąki usiane dzikimi kwiatami. Powietrze było świeże, a delikatny wiatr poruszał liśćmi, tworząc spokojną melodię natury.
„Patrzcie, jakie piękne widoki” – powiedziała Pola, wskazując na rozległe pola i lasy.
Wąchacz, Afik i Tusia obserwowali krajobraz z zachwytem. Furmanka jechała powoli, co pozwalało im cieszyć się każdą chwilą podróży. Tusia skakała z miejsca na miejsce, próbując dostrzec jak najwięcej szczegółów.
Gdy dotarli do Wanacji, spotkali leśnika Szymona. Był to starszy mężczyzna o siwych włosach i dobrotliwym uśmiechu, który od razu zyskał sympatię Poli. Leśnik, widząc mapę, opowiedział im o olbrzymim głazie z wyrytymi znakami, który znajdował się niedaleko.
„To stary, tajemniczy głaz” – powiedział Szymon, wskazując kierunek. „Mówi się, że znaki na nim prowadzą do ukrytego skarbu”.
Bohaterowie z nową energią ruszyli w kierunku wskazanym przez leśnika. Ścieżka wiodła przez gęsty las, gdzie promienie słońca przebijały się przez korony drzew, tworząc na ziemi migoczące wzory. Dźwięki ptaków i szelest liści wypełniały przestrzeń, a zapach mchu i sosnowych igieł dodawał miejscu magicznego charakteru.
W końcu dotarli do głazu. Był ogromny, pokryty mchem i porostami, a na jego powierzchni widniały wyryte starożytne znaki. Pola delikatnie dotknęła symboli, a jej serce zabiło szybciej. Były to te same znaki, które widzieli na swoich wskazówkach.
„Musimy je odrysować” – powiedziała Pola, wyciągając notes i ołówek. Wąchacz, Afik i Tusia obserwowali uważnie, pomagając na swój sposób – Tusia wspinała się po głazie, by zobaczyć znaki z bliska, a szczurki pilnowały, czy nikt nie nadchodzi.
Po starannym przerysowaniu symboli, Pola schowała notes do plecaka. „To może być klucz do rozwiązania naszej zagadki” powiedziała z ekscytacją. „Teraz wracajmy do domu i spróbujmy zrozumieć, co te znaki oznaczają”.
Droga powrotna była pełna rozmów o skarbie i tajemniczych znakach. Krajobraz Wanacji zdawał się jeszcze piękniejszy w blasku zachodzącego słońca. Mijali zielone łąki, stare drzewa i urokliwe strumyki, aż w końcu dotarli do Wierzbnika.
Tata Poli czekał na nich z furmanką. Po dniu pełnym wrażeń, bohaterowie byli zmęczeni, ale szczęśliwi. Wrócili do domu, gdzie babcia Poli przygotowała pyszną kolację. Wąchacz i Afik usiedli na swoich miejscach w specjalnie zrobionej kołysance-hamaku, a Tusia wskoczyła do swojej dziupli.
Wieczorem, przy blasku księżyca, wszyscy zasnęli z myślą o kolejnych przygodach, jakie czekały ich następnego dnia. Tajemniczy skarb Wierzbnika był coraz bliżej, a drużyna gotowa na każde wyzwanie.
Następnego dnia rano, cała ekipa znowu zebrała się pod rozłożystym dębem w ogrodzie Poli. Pola rozłożyła notes i mapy, starając się zrozumieć, co oznaczają nowe znaki, które odkryli na głazie.
„Te symbole mogą nas zaprowadzić do kolejnego miejsca,” powiedziała Pola, pokazując przerysowane znaki.
Wąchacz, Afik i Tusia wpatrywali się w notatki z pełnym skupieniem, próbując odnaleźć sens w tajemniczych symbolach. Wspólna praca i determinacja napawały ich optymizmem. Wiedzieli, że przed nimi jeszcze wiele zagadek, ale byli gotowi na każde wyzwanie.
Po południu, po dokładnym przestudiowaniu znaków, Pola stwierdziła: „Musimy udać się do miejsca, które wskazują te symbole. To może być klucz do odnalezienia skarbu, tylko nie wiem gdzie prowadzą te symbole”.
Z nową energią i zapałem, wszyscy zaczęli przygotowywać się do kolejnej wyprawy. Wąchacz, Afik i Tusia pomagali Poli pakować niezbędne rzeczy – notes, ołówek, prowiant i mapy. Przygotowania były pełne ekscytacji i radości z nadchodzącej przygody.
Kiedy słońce zaczęło zachodzić, rzucając długie cienie na ulice Wierzbnika, cała ekipa wróciła do domu. Kolacja przygotowana przez babcię Poli była przepyszna, a wszyscy jedli z apetytem, dzieląc się wrażeniami z minionego dnia.
Po kolacji, zmęczeni, ale szczęśliwi, wszyscy zasnęli w swoich miejscach – Wąchacz i Afik w kołysance-hamaku, a Tusia w swojej dziupli. Blask księżyca oświetlał pokój, wypełniając go spokojem i ciepłem. Z myślą o kolejnych przygodach, które czekały ich następnego dnia, wszyscy zasnęli, gotowi na nowe wyzwania i odkrycia.
Tak zakończył się kolejny dzień pełen przygód, nadziei i odkryć. Wierzyli, że razem mogą pokonać każdą przeszkodę i odkryć największe tajemnice Wierzbnika.
